Hoe overleef ik? Dat was de vraag toen mijn aanstaande tweede vrouw zo’n vijfentwintig jaar geleden mijn leven binnenkwam en strikt vegetarische eetgewoonten meebracht. Het was in een tijd dat vegetarische producten zoals vleesvervangers nagenoeg onbekend waren en dat tofu nog steeds een obscuur product was dat in spaarzame toko’s of grauwe geitenwollensokkenwinkels gekocht moest worden.

En ik? Ik deed mijn bloedgroep volgens het destijds opkomende bloedgroepdieet alle eer aan en was een stevige carnivoor die zelfs niet verblikte of verbloosde bij een lamskotelet of hertenbiefstuk. Hoewel liefde een goede troef is in eventuele bekeerdrift, was er van de kant van de vrouw die ik nog steeds mijn echtgenote mag noemen geen enkele zendingsdrang. Het was mijn persoonlijke interesse om mensen met wat voor afwijkend ‘dieet’ dan ook wat lekkers voor te zetten die mij dreef naar de vegetarische keuken.

Die keuken was destijds matig ontwikkeld, en kwam bij veel eetgelegenheden buiten de deur niet verder dan een kaassoufflé en een bak groene sla. Omdat een topkok als Jonnie Boer toen al riep dat chef-koks die niets moois van groenten konden maken eigenlijk niets van koken en eten snapten, voelde ik mij geïnspireerd verder te zoeken en er wat moois van te maken.

De eerste leidraad die ik vond heette Een leven lang fit van het echtpaar Diamond. Zij gaven niet alleen ideeën, maar boden ook een stevige wetenschappelijke basis voor mijn keus om zelf ook vlees en vis af te zweren. Hun betoog over het feit dat het menselijk lichaam de dierlijke eiwitten niet of nauwelijks af kon breken, deed mij de lust vergaan om al het dierlijke dat op deze aarde loopt, kruipt, vliegt of zwemt te (laten) doden voor mijn eigen genoegen.

Met hulp van eieren, room, kaas en andere zuivel wist ik al snel het adagium dat er geen dikke vegetariërs bestaan naar het rijk der fabelen te verwijzen. Inderdaad, we aten er goed van. Een borrelplank zonder vlees en vis? Geen probleem. Een geheel vegetarisch zeven gangenkerstdiner? Piece of cake… En ondanks het feit dat de kilo’s vrolijk heen en weer bleven jojoën, voelde ik mij zonder een overmaat aan vlees in mijn darmen een stuk fitter dan voorheen.

Toch kwamen er andere vraagtekens. Over de zuivelindustrie, over het feit dat geitenbokjes voor het verkrijgen van stremsel voor kaas overbodig zijn en doorgaans geslacht worden voordat ze besef van enig leven hebben en over veel meer. Een paar jaar geleden besloot mijn vrouw daarom ook de zuivel te weren en veganistisch te gaan eten. Wat ik deed moest ik zelf weten, als ik er met het koken voor haar maar rekening mee hield.

Geen ei, geen room, geen kaas. Hoe overleef ik? was weer mijn centrale gedachte. Maar dank zij een plots snel groeiend internationaal besef en een explosief stijgende belangstelling voor veganisme werd de overgang een makkie. Sojaroom en zijdetofu vonden al snel hun weg naar de keuken en hoewel ik mij fysiek immens energieker voelde door het schrappen van zuivel, bleef de bourgondische inslag die mij hielp te bewijzen dat veganistisch eten geen garantie is voor gewichtsverlies. Voor een goede mayonaise heb je immers geen ei nodig. Sojamelk doet wonderen.

En nu met het klimmen der jaren energiek en in goede gezondheid ouder worden een steeds grotere wens wordt, doet de volgende uitdaging zich aan: kan ik door een waarlijk heilzame en evenwichtige voeding mijn gezondheid sturen en het risico op vele westerse welvaartskwalen minimaliseren?

Vegan is een goed begin, dat is zeker. Maar er gaan daarbij steeds meer geluiden op om producten die olie en vetten bevatten te weren. Tja… geen olie, geen sojaroom, geen huisgemaakte friet met even huisgemaakte mayonaise… Hoe nu verder?

Na enig onderzoek kwam ik bij Hoe overleef je? van de arts Michael Greger terecht. Naar het zich laat aanzien wetenschappelijk onderbouwd, logisch en vol goede tips. Ik weet niet hoe ik het overleef, maar ik ga een poging wagen. En ik neem jullie graag mee op ontdekkingsreis…